Το Χρυσαφένιο Όνειρο

Σαν κατέφτασε ο πρίγκιπας
τα βρήκε όλα ρημαγμένα,
ερειπωμένα...

Οι αυλικοί κείτονταν νεκροί
σε διαδρόμους, πυργίσκους και πολεμίστρες,
με μάτια ανοιχτά,
ορθάνοιχτα απ το φρικτό θέαμα που αντίκρισαν.

Οι κυρίες των τιμών με τα λαμπερά τους φορέματα,
αρκούμενες όπως πάντα στα πλούτη τους,
επέπλεαν πνιγμένες σε λίμνες από κόκκινο κρασί
και κοφτερά μαργαριτάρια.

Η βασιλική φρουρά, ένδοξη κατά τη γενική ομολογία,
διακρινόταν μέχρι τελευταίου κοκάλου
για την ανδρεία της,
και οι πολεμιστές χαμογελούσαν ακόμη με αυτοπεποίθηση
μέσα απ’ ασημένιες ποικιλοστόλιστες περικεφαλαίες.

Ο Βασιλιάς, καθισμένος ακόμα στο θρόνο του,
απτόητος άρχων,
με ένα χρυσό περίτεχνο στιλέτο καρφωμένο στο στήθος του,
επέβλεπε ακόμα τους βασιλικούς κήπους,
με τα περίλαμπρα και αξιοθαύμαστα ψυχαγωγικά θεάματα,
τα φερμένα εκ της μακρινής ανατολής
την εποχή των μεγάλων κατακτήσεων...

Η Βασίλισσα˙
διακριτική και ταπεινή καθώς συνήθιζε,
μεταμορφωμένη σε μια μικρή όμορφη δαχτυλήθρα
εξαφανισμένη θαρρούσες εντελώς μέσα στα ψηλά χορτάρια,
σαν να θαύμαζε την καινούρια της αυτή στρογγυλή
υψηλή προοπτική...

Σαν έφτασε ο πρίγκιπας εκείνο το πρωί,
τίποτα απ όλα αυτά δεν τον περίμενε.
Είχαν όλα χαθεί στον άνεμο...