Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23, 2006

Ο Φτερωτός Άνθρωπος

(Albrecht DÜRER 1497 Winged Man, in Idealistic Clothing, Playing a Lute)



Κάποτε, γεννήθηκε ένας Άνθρωπος που νόμιζε πως έχει φτερά. Όλοι οι άλλοι άνθρωποι που τον έβλεπαν και τον άκουγαν να το λέει τον κορόιδευαν, λέγοντας του περιπαιχτικά “Αφού λοιπόν έχεις φτερά, τότε γιατί δεν μπορείς να πετάξεις;”. Ο Άνθρωπος έσκυβε το κεφάλι και συνέχιζε το δρόμο του, χωρίς ποτέ να σταματήσει να πιστεύει πως έχει φτερά.

Μια μέρα όμως, από εκείνες τις μέρες που ο ήλιος είναι στις μεγαλύτερές του δόξες, τότε που συνηθίζουν να συμβαίνουν όλα τα περίεργα πράγματα στον κόσμο ετούτο, ως δια μαγείας, ο Άνθρωπος αυτός - αρχίζοντας να αιωρείται στην αρχή μόλις μερικά εκατοστά πάνω απ το έδαφος κι έπειτα να υψώνεται στον αέρα όλο και ψηλότερα - πέταξε!

Τότε όλοι οι άνθρωποι τον είδαν, και τον θαύμασαν.

Ο Άνθρωπος πέταγε κι όλο πέταγε, σε καινούρια μέρη και σε καινούριους ουρανούς. Και είδε χρώματα πρωτόγνωρα και γνώρισε κι άλλους Ανθρώπους φτερωτούς, όμοιους με αυτόν.

Ένιωσε τότε πραγματικά ευτυχής.

Κάποτε όμως ο Άνθρωπος αποφάσισε να επισκεφτεί κάποιον από τους ανθρώπους κάτω, στη Γη, έναν από εκείνους τους λίγους που θεωρούνται γνώστες των πάντων και συνηθίζουν να ονομάζονται «σοφοί».

Και πράγματι, ο Άνθρωπος μαγεύτηκε από τις γνώσεις του σοφού και πίστεψε βαθιά σε αυτόν. Όταν λοιπόν ρώτησε κάποια μέρα το σοφό, γιατί μερικοί άνθρωποι μπορούν και πετούν, τότε αυτός, νομίζοντας πως κατέχει κάθε γνώση, απάντησε πως στ’ αλήθεια κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να πετάξει

Τόσο πολύ είχε πιστέψει ο Άνθρωπος σε αυτόν που σκέφτηκε πως, αφού κανένας δεν μπορεί να πετάξει, τότε ούτε και ο ίδιος μπορούσε.

Έτσι, από εκείνη την ημέρα, ο άνθρωπος έμεινε καθηλωμένος στη Γη και ποτέ του δεν μπόρεσε να ξαναπετάξει. Και έτσι θα μένει εκεί, ριζωμένος στο χώμα και στα λόγια των σοφών, μέχρι κάποια μέρα, από εκείνες που ο ήλιος είναι στις μεγαλύτερές του δόξες, τότε που συνηθίζουν να συμβαίνουν όλα τα περίεργα και θαυμαστά πράγματα σε αυτόν εδώ τον κόσμο, να αποφασίσει να ξανανοίξει τα μαγικά του φτερά και να ανακαλύψει ότι ίσως τελικά μπορεί και πάλι να πετάει...




Dédié aux Anges d’Athènes και σε όσους ακόμα νομίζουν καμιά φορά πως έχουν ένα ζευγάρι φτερά να εξέχει πίσω απ τους ώμους τους...

Με αγάπη
Ραψωδία


 

5 σχόλια:

Kato Patissia είπε...

ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ

«..κι’ είμαι αητός χωρίς φτεράαααα,
και τα λοιπά, και τα λοιπά, και τα λοιπά......»

Αυτό το τραγούδι ακουγότανε απο μιά διπλανή πολυκατοικία, ένα βράδυ πρίν απο ένα μήνα, όταν έγραψα το πρώτο μου σχόλιο στο blog του Νίκου Δήμου.

Βγήκα στο μπαλκόνι με τσακισμένη ψυχή, και μου φάνηκε πως άκουγα τη ‘φωνή της ζωής’ να μου λέει την κατάλληλη ‘απάντηση’ σ’αυτό που ξεκίνησα να κάνω.. Ένα μεγάλο, σχεδόν ειρωνικό «πού πάς καημένε; Κοίτα το χάλι σου πρώτα!..»

Απο τότε πέρασε αρκετός καιρός, μέσα σε ένα θρίλλερ απο αγωνίες, πίκρες, θανάτους και αναστάσεις, μάχες και νίκες απίστευτες για τα δικά μου μέτρα και σταθμά..

Ώσπου, σήμερα το πρωϊ βρέθηκα με το δάχτυλο έτοιμο πάνω απο το κουμπί που γράφει ‘ΤΕΛΟΣ’.

Μετράω τη ζωή, τον εαυτό μου, και τις αντιδράσεις των άλλων, πρίν κάνω μιά κίνηση. Προκύπτει ότι δέν είναι τόσο ξεκάθαρο το άν πρέπει να πατήσω το κουμπί!

Τότε... εμφανίστηκες εσύ και «ο φτερωτός άνθρωπος» σου!

Κι’ έχω σκαλώσει, χειρότερα!

Θα περιμένω. Μέχρι να ξεκαθαρίσει η ζωή το μυστήριο, ή να καθαρίσει το δικό μου μάτι και να μπορέσει να διακρίνει το σωστό.

Το οποίο... – βρέ, τί σου είναι η ζωή, ή το στραβό μας το μυαλό ώρες-ώρες...- το οποίο σωστό, μόλις τώρα μου το τραγούδησε ο Μακεδόνας, στο usb ραδιοφωνάκι που έχω στο pc!!

----------------

Τα παραπάνω γράφτηκαν λίγο πρίν εμφανιστεί το σχόλιο του indub στο doncatmobile του Νίκου Δήμου, στο post ‘Fake Venus’. Άργησα να σου τα στείλω, ‘ραψωδία’, επειδή έπρεπε να σκεφτώ καλύτερα κάποια πράγματα.

Λοιπόν, καλωσήρθες στα blog, και κάτι μου λέει πως οι άγγελοί σου έχουν πολλά να μας πούν, τόσο σε μένα όσο και σε άλλους ταλαίπωρους, εδώ, στο διαδίκτυο!..

Kato Patissia είπε...

ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ

Εννοώ το σχόλιο του indub με το HAIKU…

Ραψωδία είπε...

... Πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δε μου έχουν στείλει κάτι παρόμοιο... χαίρομαι πολύ που βρέθηκε κάποιος να διαβάσει αυτά που γράφω και μάλιστα αυτά να έχουν μια σημασία γι αυτόν. Δεν έχω βέβαια και τόσο πολύ καιρό που ασχολούμαι ενεργά με το διαδίκτυο. Αλλά πραγματικά πρέπει να παραδεχτώ πως έχει αλλάξει οριστικά τη ζωή μου. Τα blog του κυρίου Δήμου τα διαβάζω εδώ και περίπου ένα χρόνο, ενώ προ πολλού έχω ανακαλύψει τα βιβλία και τα άρθρα του. Δεν είχα όμως το θάρρος να γράψω μέχρι τώρα...
Όσο για τον "Φτερωτό Άνθρωπο", ήταν απλώς έκφραση μιας ανάγκης για αισιοδοξία και για να βρω τη δύναμη σε ένα καινούριο ξεκίνημα. Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να πετάξει, ακόμα κι αν κάποιες φορές αναγκάζεται να πετά χαμηλά με τα φτερά να σέρνονται στο έδαφος...

Ραψωδία είπε...

-Πετάς; τον ρώτησε αυτός που κρατούσε το μαχαίρι.
Ο άλλος σιγά σιγά δεν πάταγε πια στο χώμα, σιγά σιγά
είχε σηκωθεί κάπου μισό μέτρο πάνω από τη γη.
-Όμως - είπε ο πρώτος:
Εγώ μπορώ κι έτσι που ανεβαίνεις να σ'το
καρφώσω το μαχαίρι.
Και τότε με μια λάμψη ο άλλος και μ'ένα
σφύριγμα εκκωφαντικό σα σφαίρα πυροβόλου
χάθηκε, εξαφανίστηκε μέσα στο διάστημα.

Έκπληκτος κοίταζε ο απομείνας
το άχρηστο πια χέρι του


("Η Λάμψη", Μ.Σαχτούρης, Χρωμοτραύματα 1980)

nihilio είπε...

Τα σχόλια μου υπάρχουν και αλλού, απλά να πω κι εδώ (μετάτο καλωσήρθες) ότι παρά τις όποιες μικροαντιρήσεις μου είναι ένα πολύ ενδιαφέρον παραμυθάκι.