Poetry

Ποίηση;

Δε μπορώ να γράφω άλλο
όλο για τα σκονισμένα και ξερά,
δε μπορώ.
Ούτε συνέχεια για φλόγες,
ούτε για μαχαίρια.
Ούτε για πόρους και ανθρώπους που ζητούν
ν' ανοίξουν κι άλλο,
να καταπιούν χωρίς δεύτερη σκέψη το σκόρπιο φως
που φτάνει ως την άκρη τους.

Και που αφήνω το μυαλό μου
να κοιτάζει πιο ψηλά
στο μαύρο μέσα,
ούτε κι εκεί,
ούτε πουθενά,
θα βρει στ' αλήθεια άλλο σκοτάδι σαν αυτό
που πρωτοτύπωσε στις λέξεις.

Κι αν αυτό δεν πλήγωσε ποτέ,
ούτε και άγγιξε κανέναν,
πρέπει να βρεις, λέει, μια μέση που δεν υπάρχει
ή ν' αποφασίσεις μέσ' από ποιο σημείο
θέλουν αυτοί να βγάζεις τις άκρες των δαχτύλων σου -
αν αξίζεις.

[Ωραίες οι υποθέσεις,
σε βοηθούν πάντα με συνέπεια
να βαραίνεις τόσο που να ξεχνάς
εκείνο το άλλο
που πάντα προϋπάρχει.]

...

Έπειτα είναι που μου λένε “γράψε
κι ας μετανοιώσεις”,
κι ας θες μετά να κάψεις τα παλιά χειρόγραφα -
γιατί οι γενικές ιδέες είναι που μετράνε πια πολύ
και τις χαιρόμαστε όλοι.

Οι φλόγες βέβαια
δεν ταιριάζουν απολύτως σε τίποτε απ΄ αυτά,
ίσως μονάχα για να σβήσουνε σημάδια απειρίας
και μουτζούρες
[ή μπορεί και να ταίριαζαν τελικά
σε κείνα τα περίεργα αποσιωπητικά
που τίποτα δεν υπονόησαν,
ούτε άλλαξαν,
μα ίσως κι όλα.

Σκέφτομαι, πάλι,
κάθε φορά που κατεβαίνω μια γραμμή
μήπως δε θα χει νόημα ιδιαίτερο
έτσι από μόνη της μια τέτοια πράξη,
“γιατί να μην αλλάξει άλλωστε αναγκαστικά στην άκρη της σελίδας;”
Έπειτα χαμογελάω
με αυτή τη μικρή, ασήμαντή μου νίκη,
και την πικρή μου ελευθερία
στα περιθώρια του λευκού χαρτιού,
και συνεχίζω καταπώς έχω συνηθίσει.]

Κουράστηκαν τα μάτια μου
και δε μπορώ να γράφω άλλο για μεγάλες αντιθέσεις
και να κοιτάω τις τελείες.
Ίσως μέχρι να φύγω μόνο.
Ίσως ν' αρπάξω κάποιο απ αυτά τα βολικά
με τα μεγάλα καθίσματα
και τις κουρτίνες,
και να γράφω όπως παλιά,
και να κοιτάω κλεφτά σε αυλές
και σε κήπους,
και να γράφω για σκιές και φως κι ανθρώπους και τέρατα
και πτώματα -
συνέχεια τις λέξεις που μου 'ρχονται
πρώτες απ΄ όλες τις άλλες
στη μνήμη.
Μέχρι να φύγω μόνο.

Θα γράφω.