Ένα τραγούδι

Or So Sings the Cat of the Grey

Αλίκη
Άσε επιτέλους κάτω εκείνο το παράξενο καπέλο
Τίποτα δεν κάνεις πια όλη μέρα απ' το να παίζεις
Και να τραγουδάς παράφωνα
Συνέχεια με κείνους τους περίεργους τρελλούς

Γιατί είστε όλοι σας τρελλοί
Να ταξιδεύετε κάτω από τέτοια μυτερή βροχή
Σαν εθισμένοι να σας ραίνουν με μουντή χρυσόσκονη
Και να βλέπετε το θάνατο
να σφίγγει πάνω του γερά τα σπαθιά και τις χρωματιστές σας κούπες

Σιώπα μια φορά
Και σταμάτα τις δικαιολογίες
Δε θα σε χωρά για πάντα απ τις κλειδαρότρυπες μέσα μια γουλιά νερό
Ούτε θα σε τραβάει μαζί της η απειρία
Για να σπας φράγματα και σκεπές που χτίσανε οι άλλοι

Μα πες μου επιτέλους γιατί τρέχεις
Κανείς δε θα ρθει εδώ πέρα να σου πάρει το κεφάλι
Άστη επιτέλους και μην τραβάς να ισιώσει
Για να χτυπάς καλύτερα τους στόχους
Λες κι η Ζωή δε φτάνει και οφείλουμε να πάμε παραπέρα

[Δεν έχουν βλέπεις βασίλισσες οι Έξω Πολιτείες
Και λες πως πρέπει να χαθεί τούτο το γκρίζο
Να γεμίσει χρώμα πορφυρό και έντονο
Σαν εκείνο που σου δείξανε στους κήπους με τους ατελείωτους μαιάνδρους
Έχει ψυχή όμως τούτο το τσιμέντο
Πιο μεγάλη απ' τα πολύχρωμα ρολόγια που γυρίζουν πίσω με τόση ευκολία
Και είναι όμορφες όλες αυτές οι σκούρες αποχρώσεις
Και κάνουν τους λευκούς λαγούς με τα γιλέκα να φαίνονται ακόμα πιο παράξενοι
Κάτω απ' το φως της μέρας]

Πήγαινε μόνη σου λοιπόν
Θα είμαι ακόμα εδώ αν θέλεις να γυρίσεις σπίτι
Ή θα σε κοιτάω για πάντα απ την άκρη τούτου του λαγουμιού
Δεν έχω ανάσα να διαβώ τις λίμνες των δακρύων
Ούτε να ακούω τις Δούκισσες να στριγγλίζουν με μίσος
Καθώς αποκηρύττουν τα παιδιά τους
Όλα μια τρύπα είναι άλλωστε
Απλώς μια τρύπα

Poetry

Ποίηση;

Δε μπορώ να γράφω άλλο
όλο για τα σκονισμένα και ξερά,
δε μπορώ.
Ούτε συνέχεια για φλόγες,
ούτε για μαχαίρια.
Ούτε για πόρους και ανθρώπους που ζητούν
ν' ανοίξουν κι άλλο,
να καταπιούν χωρίς δεύτερη σκέψη το σκόρπιο φως
που φτάνει ως την άκρη τους.

Και που αφήνω το μυαλό μου
να κοιτάζει πιο ψηλά
στο μαύρο μέσα,
ούτε κι εκεί,
ούτε πουθενά,
θα βρει στ' αλήθεια άλλο σκοτάδι σαν αυτό
που πρωτοτύπωσε στις λέξεις.

Κι αν αυτό δεν πλήγωσε ποτέ,
ούτε και άγγιξε κανέναν,
πρέπει να βρεις, λέει, μια μέση που δεν υπάρχει
ή ν' αποφασίσεις μέσ' από ποιο σημείο
θέλουν αυτοί να βγάζεις τις άκρες των δαχτύλων σου -
αν αξίζεις.

[Ωραίες οι υποθέσεις,
σε βοηθούν πάντα με συνέπεια
να βαραίνεις τόσο που να ξεχνάς
εκείνο το άλλο
που πάντα προϋπάρχει.]

...

Έπειτα είναι που μου λένε “γράψε
κι ας μετανοιώσεις”,
κι ας θες μετά να κάψεις τα παλιά χειρόγραφα -
γιατί οι γενικές ιδέες είναι που μετράνε πια πολύ
και τις χαιρόμαστε όλοι.

Οι φλόγες βέβαια
δεν ταιριάζουν απολύτως σε τίποτε απ΄ αυτά,
ίσως μονάχα για να σβήσουνε σημάδια απειρίας
και μουτζούρες
[ή μπορεί και να ταίριαζαν τελικά
σε κείνα τα περίεργα αποσιωπητικά
που τίποτα δεν υπονόησαν,
ούτε άλλαξαν,
μα ίσως κι όλα.

Σκέφτομαι, πάλι,
κάθε φορά που κατεβαίνω μια γραμμή
μήπως δε θα χει νόημα ιδιαίτερο
έτσι από μόνη της μια τέτοια πράξη,
“γιατί να μην αλλάξει άλλωστε αναγκαστικά στην άκρη της σελίδας;”
Έπειτα χαμογελάω
με αυτή τη μικρή, ασήμαντή μου νίκη,
και την πικρή μου ελευθερία
στα περιθώρια του λευκού χαρτιού,
και συνεχίζω καταπώς έχω συνηθίσει.]

Κουράστηκαν τα μάτια μου
και δε μπορώ να γράφω άλλο για μεγάλες αντιθέσεις
και να κοιτάω τις τελείες.
Ίσως μέχρι να φύγω μόνο.
Ίσως ν' αρπάξω κάποιο απ αυτά τα βολικά
με τα μεγάλα καθίσματα
και τις κουρτίνες,
και να γράφω όπως παλιά,
και να κοιτάω κλεφτά σε αυλές
και σε κήπους,
και να γράφω για σκιές και φως κι ανθρώπους και τέρατα
και πτώματα -
συνέχεια τις λέξεις που μου 'ρχονται
πρώτες απ΄ όλες τις άλλες
στη μνήμη.
Μέχρι να φύγω μόνο.

Θα γράφω.

2 ποιήματα της μέρας

First

you have to make it up to share it

turn it around
around
and down

throw away a bunch of commas
you once so much believed in

cover the roll of spring
with every kind of dirty smile
and add a tiny little spoon
of sugar


one complex way to survive

~

Simple In Between

Tell me
the sky's going to make it
somewhat better

that johnny made the question
to repeat

pretend my rhyming really sucks

get back to bed

it's blue
and shiny
staring down the same ol' sun