Στον Αέρα

Κοιτάς με αγωνία

Όταν το έδαφος χάνεται,
καθώς κρεμμά μαζί του
ξεχαρβαλωμένα φώτα,
και ξεκομμένα σπίτια,
(όλα αυτά, όλα μαζί....)
και καθετί καινούριο και παλιό

Κι όταν γλιστρούν στ’ αυτιά σου
μονάχα αντίλαλοι
και φθίνουσες
ελπίδες

Κι Αντίλαλοι

Κι Ελπίδες

...............................

Κι έπειτα
σαν κατακάτσει η πάχνη,
γεύεσαι έντρομος,
μέσα σε έκσταση αισχρή,
την αλμύρα του αίματος,
από πληγές
σε παγωμένα τζάμια του πρωινού –
στα μέρη εκείνα
που το σύννεφο αγάπησε
κι αγκάλιασε τον ήλιο.



Ανέγγιχτα,
έμειναν όλα,
ατέλειωτα.
Σαν ποτέ να μην ειπώθηκαν.
Σαν να μην τα ‘φτιαξε ποτέ κανείς.
Πάντοτε.
Κανείς.