Δεύτερον

Δε μ’ άφησε,

Ούτε κολύμπησε ξανά

στα σκοτεινά γαλάζια βάθη.

Ξέχασε λέξεις

κι άφησε πίσω χρώματα –

έσβησε φώτα

για ν’ ανοίξει μάτια.

Μα ας μην ξεχνά –

όλες οι λέξεις μένουν,

και συνθέτουν

τους παγωμένους δρόμους

του ονείρου.

Λέξεις που τα βράδια

αντηχούν,

καθώς λύνουν

και δένουν τις ανάσες.

Κι απόψε δένουν,

μόνο δένουν...

αναρωτιούνται

αν κάποτε θ’ αξίζουν

να πνιγούν στο ψύχος,

ή στο γυρισμό.

Μα είναι λέξεις,

μόνο λέξεις –

κι η επιλογή δεν έγινε

ούτε ποτέ θα γίνει.

Δε μ’ άφησε.

Θα υπάρχει πάντα˙

σαν ποίημα που δε γράφτηκε

και κύλησαν ωμά οι λέξεις

στα λευκά σεντόνια,

έτσι πάντα θα υπάρχει.