And some more of it...

Κατόπιν πρότασης του Cortlinux και της Exilion και καθότι η μουσική είναι κάτι που λατρεύω, θα συνεχίσω να βάζω τραγούδια στο blog. Ελπίζω να σας αρέσουν.



Mychael Nyman, πολυαγαπημένος, από μια ταινία επίσης πολυαγαπημένη (The Piano [1993]). Νομίζω πως πραγματικά αξίζει όλο το soundtrack αυτής της ταινίας. Θυμάμαι ότι είχα λιώσει πολλές ώρες πάνω απ' τις παρτιτούρες το καλοκαίρι που μας πέρασε (όπως συνέβη και με το επόμενο κομμάτι προσφάτως).



Giovanni Mirabassi στο πιάνο, από το anime Bleach αυτή τη φορά.



Το Hasta Siempre είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια, δυστυχώς δε βρήκα την αγαπημένη μου εκτέλεση οπότε βάζω αυτή του Carlos Puebla ως την πιο κλασσική (αν τη βρω κάποια στιγμή ωστόσο θα τη βάλω).



Δεν έχω να πω και πολλά για το τραγούδι παραπάνω. Οι Paris Combo (στη wikipedia) είναι επίσης μια πολύ καλή ομάδα με πολλά καλά τραγούδια αν και όχι τόσο γνωστοί.



Ja sei namorar από τους Tribalistas. Δυστυχώς έβγαλαν μόλις ένα άλμπουμ (το 2003 αν θυμάμαι καλά) με το οποίο έγιναν πολύ γνωστοί στη Βραζιλία αλλά και ευρύτερα.

Πολύ καλή σας μέρα ^^

Let there be music...

Ε λοιπόν ναι, το παραδέχομαι πως ζήλεψα όλους αυτούς που έχουν μουσική στα blog τους και το δικό μου είναι μουντό και σιωπηλό. Επίσης δε μου άρεσε η προηγούμενη πεντάδα. Μια πεντάδα γαλλικών τραγουδιών λοιπόν:

Ι.


Ο Yann δε νομίζω πως χρειάζεται συστάσεις. Εγώ τον ονομάζω συνθέτη της γαλλικής βροχής. Έχει κάτι ιδιαίτερο, κάπως μινιμαλιστικό αλλά πολύ ενδιαφέρον και συναισθηματικό στην μουσική του. Μου προκαλεί μια πολύ ξεχωριστή αίσθηση, δεν ξέρω ακόμα πως να την περιγράψω ακριβώς με λέξεις. Ίσως μελαγχολία και παράλληλα ελπίδα. Θλίψη και χαρά μαζί...; Μάλλον κάτι το πολύ ανθρώπινο, ελαφρύ και βαθύ ταυτόχρονα.
(Το συγκεκριμένο τραγούδι βέβαια έχει αγγλικό στίχο)

II.


Αυτό το τραγούδι το έχει πει και στα ελληνικά ο Χρήστος Θηβαίος με τους Συνήθεις Υπόπτους, και μουσικά προτιμώ τη δική του εκδοχή, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι το πρωτότυπο υπερτερεί κατά πολύ στους στίχους. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έβαλα κάποιο άλλο τραγούδι του Georges Brassens (αν και στο μέλλον ίσως βάλω περισσότερα).

ΙΙΙ.


Calogero και Passi. Ο Calogero πολύ γνωστός εδώ στη Γαλλία, κάνει κάτι ανάμεσα σε pop και rock, αν και γενικά πάντα είχα πρόβλημα να κατατάσσω τους καλλιτέχνες σε κατηγορίες. Μια ιδέα γαλλικής rap, με πολύ καλό στίχο και μελωδικότητα. Απέχει λίγο από τα είδη της μουσικής που ακούω, αλλά δεν έχει απολύτως καμία σημασία, εκτιμώ καθετί ωραίο.

IV.


Aston Villa. Για όποιους νομίζουν ότι οι γάλλοι δε μπορούν να γράψουν rock. Με αυτούς άρχισα να ακούω γαλλική μουσική (η οποία με λίγο ψάξιμο νομίζω πως δεν είναι τόσο κακή όσο νομίζουμε. Ναι, υπάρχουν πολλά κακά παραδείγματα το ξέρω, αλλά τείνουν προς βελτίωση).

V.


Η Carla ήταν ένα μοντέλο ιταλικής καταγωγής (εξ'ου και το όνομα). Μια ωραία πρωία από εκεί που ήταν μοντέλο αποφάσισε να γίνει τραγουδίστρια. Και όλως περιέργως, δεν έγινε μια συνηθισμένη ατάλαντη ποπ τραγουδίστρια. Πήρε την κιθάρα της και κάθισε κι έγραψε τραγούδια. Ιδιαίτερη φωνή, που δεν σε θαμπώνει αλλά σου αφήνει ζεστασιά, όπως και τα τραγούδια της. Την αγαπώ πολύ.

Μια μικρή αλλαγή στο blog

Ok, λέω να ενδώσω στην πίεση και να αρχίσω τελικά κι εγώ να γράφω κι άλλα πράματα εκτός από ποιήματα στο blog μου.
Λοιπόν, η αγαπημένη μου Αταλάντη με έβαλε κι εμένα στο παιχνίδι των πεντάδων, πως να αντισταθώ κι εγώ, οπότε παραθέτω:

Πέντε πράγματα που φοβάμαι:

Ι. Μήπως φέρθηκα/φέρομαι σκληρά σε ανθρώπους που δε το αξίζουν ή μήπως τους βλάψω εξαιτίας του εγωισμού μου.

ΙΙ. Το κακό που μπορεί να προκαλέσει η ανθρώπινη βλακεία.

ΙΙΙ. Μήπως οι ικανότητές μου μείνουν στάσιμες ή προχωρήσουν υπερβολικά αργά, και δεν διαπρέψω πραγματικά πουθενά. Ξέρω πως είναι λίγο ματαιόδοξο να θες να είσαι υπερβολικά καλός κάπου σώνει και καλά, ενώ γενικά έχεις ικανότητες για πολλά πράματα, όμως νομίζω ότι το να έχεις κάτι στο οποίο να μπορείς να αφιερώνεις τη ζωή σου και να τα καταφέρνεις πολύ καλά σε αυτό είναι πολύ σημαντικό.

ΙV. Την αρρώστια. Την πνευματική πολύ περισσότερο. Προτιμώ οτιδήποτε άλλο απ την τρέλα. Τη δική μου ή των γύρω μου.

V. Το θάνατο. Όχι τόσο το δικό μου. Δε νομίζω ότι η ανυπαρξία είναι πόνος, δε με ενοχλούσε προφανώς κάτι τέτοιο πριν γεννηθώ. Ίσως φοβάμαι πως δε θα προλάβω να ζήσω όλα τα πράγματα που θέλω, αν και αυτό είναι πόνος του τωρινού μου εαυτού, που έχει ακόμα πολλές ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Ο θάνατος των άλλων είναι που πονάει μάλλον περισσότερο, όπως και κάθε μεγάλη απώλεια. Το κακό είναι πως ξέρεις ότι δεν υπάρχει γυρισμός από αυτό. Και είναι κρίμα που δεν έχω κάποια παρηγοριά, αλλά νομίζω είναι κάτι που μπορεί κάποιος συνήθως τελικά να το αντέξει όσο κι αν πονάει και χωρίς να έχει κάποιο στήριγμα. Ήμουν τυχερή μέχρι τώρα, αλλά κάποια στιγμή στο μέλλον θα δείξει...

Λοιπόν, εγώ δεν έχω να στείλω την αλυσίδα και σε πολλούς. Προσκαλώ τον thicktheo, την Κυβέλη, και τον Αναρχικό να συνεχίσουν την αλυσίδα :)

(έκτακτο ανακοινωθέν: σήμερα είναι μια ιστορική μέρα. Έπαιξα καλά και αβίαστα κάποια πρελούδια και φούγκες του Bach. Δεν ξέρω αν θα επαναληφθεί. Το ελπίζω πάντως.)

Exodus

I.

It’s wings again
and light
against
and sound

clouds
like shining stony cupids
dragging you away and far
over airy sea-traps

that’s where
your tiny little sun
the firstborn
narrow-minded wind
have come to set his kingdom

a newborn son
reigning
what no human hand
should ever touch
in sanity

[
only one land
one minor key
“divine
and unchangeable”

Cain has found the way
]


II.

Nightmare

silence
in thoughtful deserts
nailing sparks
on my bleeding travels
to kill my fellow dreamers

I always like to watch
the red-stained flowers'
bloom



Για έναν αποχωρισμό
για ένα σκοτεινό όνειρο
και μία απόφαση.

[Λίγο Χάος]

Η άμμος πέφτει από ψηλά,
σκεπάζοντας κραυγές
από ματιές χαμένες στα σκοτεινά δωμάτια
της δικής μας μοίρας –
γεμίζοντας
[μοναχά]
τα σπασμένα άγνωστα.

Χαμογελώ.

Σαν ύπνος ύστατος
στην ομορφότερη γωνιά του κόσμου,
γλιστρά ακούραστα
απάνω στις χρυσές πτυχώσεις.

Φεύγω.

[Τίποτα
δε μας κράτησε στα ίδια μέρη
παραπάνω απ’ το δικό της αέναο βάρος.]

Πρόσταγμα στ’ αυτιά μου ο χτύπος –
άγγιγμα της πρώτης διαδρομής.

Το Άγγιγμα.