Παρασκευή, Οκτωβρίου 13, 2006

La dispute


...

Ησυχία...

Κι όμως Εκείνη
ακόμα δε μπορεί να κοιμηθεί.
Φαντάζει κοιμισμένη ώρα τώρα
μα είναι πάντα εδώ μαζί μου
και με συντροφεύει.

Σκέφτομαι
να τη βοηθήσω – πως; –
να φτάσει τον γλυκό Μορφέα,
σκέφτομαι πώς να την κάνω
να μεθύσει απ τ όνειρο –
και η σκέψη μου αγγίζει...

αγγίζει
νότες και χορδές,
και πλήκτρα,
και φωνές,
αγγίζει,
πλάθοντας μορφές ιδανικές,

καθάριες μελωδίες
να τη συντροφεύουν
μες από θόλους
και περάσματα,
κόβοντας τ αγκάθια
και σκουπίζοντας το έδαφος,
φωτίζοντας να βλέπει
και τις πιο χωμάτινες γωνίες

Το ξέρω πια
πως σαν η μελωδία πάψει
θα ξυπνήσει.
Κι είν η μορφή της εύθραυστη
σαν τύχει και ο ύπνος την αφήσει.

Γι αυτό και παίζω ακόμα,
συνεχίζω,
κι είναι τα χέρια μου βαριά,
τρεμάμενα,
γλιστρούν σιγά-σιγά
και λύνονται˙
λύνονται πια
μα χάνουνε τις νότες.

Και τρέμω,
τρέμω περισσότερο
καθώς η ώρα μου περνά,
μην τύχει και πετάξει, φύγει τ όνειρο
μην τύχει και γυρίσει κι αντικρίσει...
....

Δεν υπάρχουν σχόλια: