Let there be music...

Ε λοιπόν ναι, το παραδέχομαι πως ζήλεψα όλους αυτούς που έχουν μουσική στα blog τους και το δικό μου είναι μουντό και σιωπηλό. Επίσης δε μου άρεσε η προηγούμενη πεντάδα. Μια πεντάδα γαλλικών τραγουδιών λοιπόν:

Ι.


Ο Yann δε νομίζω πως χρειάζεται συστάσεις. Εγώ τον ονομάζω συνθέτη της γαλλικής βροχής. Έχει κάτι ιδιαίτερο, κάπως μινιμαλιστικό αλλά πολύ ενδιαφέρον και συναισθηματικό στην μουσική του. Μου προκαλεί μια πολύ ξεχωριστή αίσθηση, δεν ξέρω ακόμα πως να την περιγράψω ακριβώς με λέξεις. Ίσως μελαγχολία και παράλληλα ελπίδα. Θλίψη και χαρά μαζί...; Μάλλον κάτι το πολύ ανθρώπινο, ελαφρύ και βαθύ ταυτόχρονα.
(Το συγκεκριμένο τραγούδι βέβαια έχει αγγλικό στίχο)

II.


Αυτό το τραγούδι το έχει πει και στα ελληνικά ο Χρήστος Θηβαίος με τους Συνήθεις Υπόπτους, και μουσικά προτιμώ τη δική του εκδοχή, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι το πρωτότυπο υπερτερεί κατά πολύ στους στίχους. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έβαλα κάποιο άλλο τραγούδι του Georges Brassens (αν και στο μέλλον ίσως βάλω περισσότερα).

ΙΙΙ.


Calogero και Passi. Ο Calogero πολύ γνωστός εδώ στη Γαλλία, κάνει κάτι ανάμεσα σε pop και rock, αν και γενικά πάντα είχα πρόβλημα να κατατάσσω τους καλλιτέχνες σε κατηγορίες. Μια ιδέα γαλλικής rap, με πολύ καλό στίχο και μελωδικότητα. Απέχει λίγο από τα είδη της μουσικής που ακούω, αλλά δεν έχει απολύτως καμία σημασία, εκτιμώ καθετί ωραίο.

IV.


Aston Villa. Για όποιους νομίζουν ότι οι γάλλοι δε μπορούν να γράψουν rock. Με αυτούς άρχισα να ακούω γαλλική μουσική (η οποία με λίγο ψάξιμο νομίζω πως δεν είναι τόσο κακή όσο νομίζουμε. Ναι, υπάρχουν πολλά κακά παραδείγματα το ξέρω, αλλά τείνουν προς βελτίωση).

V.


Η Carla ήταν ένα μοντέλο ιταλικής καταγωγής (εξ'ου και το όνομα). Μια ωραία πρωία από εκεί που ήταν μοντέλο αποφάσισε να γίνει τραγουδίστρια. Και όλως περιέργως, δεν έγινε μια συνηθισμένη ατάλαντη ποπ τραγουδίστρια. Πήρε την κιθάρα της και κάθισε κι έγραψε τραγούδια. Ιδιαίτερη φωνή, που δεν σε θαμπώνει αλλά σου αφήνει ζεστασιά, όπως και τα τραγούδια της. Την αγαπώ πολύ.