Χωρίς Τίτλο

Η κάθε μέρα μου ξυπνά
με μάτια άυπνα,
κλειστά...
Αέρηδες παράφωνοι
γλιστρούν απ τα σπασμένα τζάμια˙
Ορμούν μέσα μου φύλλα
γυάλλινα,
χαϊδεύουν τα μαλλιά μου,
γεμίζουν το στόμα μου με αλμυρά σημάδια,
γεμίζουν προσευχές
με άδειες λέξεις,
γεμίζουν τους ανθρώπους όλους, όλους –

κι εγώ δεν είμαι πουθενά πια,
ούτε στον ουρανό,
ούτε εκεί˙
βαθιά στη θάλασσα
μαθαίνω να υφαίνω οράματα από κύματα,
μήπως καλύψουν κάποτε
τ’ αρρωστημένο μπλε κορμί
και τ’ άσπρο των ματιών του Τρίτωνα...