D-Day

Θα παίξω απόψε
δυνατά
μέχρις ότου τα χέρια μου ματώσουν.
Θα αφήσω κάθε παλιά πληγή
να ξανανοίξει,
να τρέξει αίμα άφθονο,
ίνες που σκίζονται,
να βάψουν κόκκινα τα πλήκτρα,
να θυμηθούν λεπίδες,
να θυμηθούν πώς να τις θάψουν
μέσα σε παράθυρα και ζωγραφιές ματιών,

να τις ξεχάσουν

όλες τις στιγμές που θα ‘ρθουν,

να τις μισήσουν πιο πολύ

πιο πολύ από τους άλλους,
πιο πολύ από τις ώρες
που περνάνε στα σκοτάδια,

και να φωνάξουν –
απλώς να φωνάξουν.
Τίποτε άλλο.