Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006

Δεκάλογος


Ι

Κοιτάζω έξω από ένα τζάμι
βρώμικο,
φθαρμένο από κάθε λογής περαστικούς.
Αλήθεια,
τίποτα δε σε προετοιμάζει
για το θέαμα στ’ απέναντι παράθυρο.

ΙΙ

Ένα μικρό αερόπλοιο
πετά προς άγνωστη κατεύθυνση.
Οι χάρτες έχουν καιρό τώρα σκιστεί –
είν άλλωστε παραπλανητικοί...

ΙΙΙ

Απόψε οι ήχοι άναψαν με άσπρο φως
για να τους δει ολόκληρη η πλάση.

ΙV

Στο στήθος μου
ένα κλουβί
με ραγισμένα κάγκελα
(ποιος άραγε τα ράγισε;)
αφήνει ίχνη της πνοής να ξεγλιστρούν
δειλά-δειλά, μες από όπλα μολυβένια.

V

Προχώρησε με θάρρος προς την πύλη.
Ψιθύρισε δυο λέξεις μαγικές,
κι ο φύλακας της μνήμης γονάτισε μπροστά της,
σε μια υπόκλιση,
πετώντας το ξίφος, νικημένος...

VI

Το δάσος έχει ήχους πρωτόγνωρους.
Σε κάθε ξέφωτο θαρρείς
κι ένας διδάσκαλος –
μαθαίνει στα πουλιά
τις λέξεις και τους φθόγγους.


VII

Όσο χαρτί κι αν θέλει κάποιος
να σε ζωγραφίσει,
η πένα μου θα ζητά πάντοτε κι άλλο,
αχόρταγα.

VIII

Ακόμα κι ένα δάκρυ
με κρατά να περιμένω το ξημέρωμα.

IX

Δεν ξέχασα ποτέ
πώς να κοιτώ στα μάτια,
όσες φορές κι αν κοίταξα
θαμπά ονειροφάσματα.

Χ

Έφτασε στ αυτιά μου κάποτε
πως κάποιος κατάφερε
και τραυμάτισε τη Λήθη.

4 σχόλια:

Atalante είπε...

Ξέρω πως είμαι απ' τους ανθρώπους που όταν θα κοιτάνε πίσω, χρόνια μετά, θα είναι περήφανοι που κατάφεραν να δώσουν λίγη από την αστρόσκονη - που δεν ανήκει σε κανέναν, ουσιαστικά - σε κάτι άλλους ανθρώπους, σαν εσένα...

Αλήθεια, αυτό θα κάνω. Θα μετράω ποιήματα. Τα δικά μου, των άλλων... Θα μετράω νύχτες με φως, θα μετράω τα ευχαριστώ μου και τα ευχαριστώ των άλλων, δε θα μετράω τις συγγνώμες, δεν θα μετράω τα χρυσά φλουριά και τους εκατοντάδες ίππους , να είσαι σίγουρη.

Όλο του παραπονιέμαι αυτού που τιθασσεύει τα θεριά με το τραγούδι του [Orfeo che trasse al suo cantar le fere...] πως λάμπει κι εγώ δε λάμπω, πως θαμπώνει κι εγώ απλά θαμπώνομαι, αλλά να που με βρίσκω μέσα στις γραμμές και να που έχω κι εγώ τις νύχτες μου με τα χειροκροτήματα - μόνο που τα δικά μου είναι λεξούλες λέξεις, λεξούλες και τοίχοι που σπάζουν... Τοίχοι που σπάζουν, κάγκελα που σπάζουν. Ας είναι αυτό η τέχνη η δική μου, κι ας έρθουν οι άλλες αν το θελήσω εγώ σωστά κι αρκετά, κι αν το θελήσει ο Κόσμος.

Σ' ευχαριστώ.

Holy_Molly είπε...

Πραγματικά συγκλονιστικό.
Μπράβο Ραψωδιούλα μου, χίλια μπράβο!
Ήταν πολύ εμπνευσμένο και "δυνατό". Υπέροχη σύλληψη.
Και τα τρία τελευταία κομμάτια μου άρεσαν πάρα μα πάρα πολύ...
Keep writing! You are my star...

cortlinux είπε...

Όσο χαρτί κι αν θέλει κάποιος
να σε ζωγραφίσει,
η πένα μου θα ζητά πάντοτε κι άλλο,
αχόρταγα.


όλα μου άρεσαν αλλά αυτό ειδικά μου μίλησε

theo είπε...

wonderful rhapsody... looking forward to read more of your poems!

Say hallo to the ships for me!