Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

Έρως



Αν μ’ άφηνε

θα βούταγα τα χέρια μου
βαθιά στη μαύρη λάσπη,
να ζωγραφίσω το κορμί μου
μ’ αιτίες τιποτένιες,
σίδερα, πληγές.


κάθε μου ξύπνημα
θα φάνταζε παλιό,
καθώς οι φλόγες
θα το ‘χαν ήδη αναίτια αγγίξει –
θα το κατέτρωγα κι εγώ
χωρίς ποτέ μου να τ’ αγγίξω,
κι ας απέθετα έπειτα πνοές,
θρήνους – ώριμους πια –
στις τελευταίες του λέξεις.

Αν μ’ άφηνε

θα έδενα τα μάτια μου
για πάντα
άψυχα
να κρέμονται από κρεβάτια ξένα,
άψυχα να ψάχνουν
στις σκιές του ύπνου,
να ψάχνουν τις ψυχές μου μία προς μία,
μήπως και βρουν να δανειστούν
τα θρύψαλα,
μήπως και ψάχνοντας
μπορέσουν ν’ αγναντέψουν λίγο
τη χαμένη λάμψη.

Αν μ’ άφηνε

με μια κιθάρα
θα περνούσα γέφυρες,
και θα στεκόμουν
κάτω απ’ τις πολιτείες,
ακόμα σιγοτραγουδώντας
για μακρινά ταξίδια
και σκοπούς
του τελευταίου γυρισμού
που τώρα τριγυρίζουν μόνο στις νεφέλες…

2 σχόλια:

Anarchist είπε...

το πολύ γνωστό

Έρωτα εσύ

Έρωτα εσύ, με περισσή
όταν λαβώνεις δύναμη,
μηδ' όνομα καλό από σε
μηδ' αρετή μπορεί να βγει.

Μα μετρημένα αν πορευτεί
η Κύπριδα, άλλη σαν αυτή
θεά δεν έχει νοστιμιά.

Ω δέσποινά μου, απάνου μου
με το χρυσό δοξάρι σου
μη ρίξεις την αφεύγατη
σαγίτα, που 'χει την αιχμή
βαμμένη στην αποθυμιά.

του Παντελή Πρεβελάκη

cortlinux είπε...

ο έρως όμως μόνο αφήνει
ίσως κάποιος αλυσίδες σου έχει βάλει
γιατί ο έρως γλυκός τύραννος,
ναι είναι,
αλλά και αχώριστος σύντροφος

άρα μάλλον ο έρως δεν σε κρατά.
η καρδιά σου θέλει να γυμνάσει τα επιδέξια φτερά της